Kijk je wel eens naar het programma ”Ik vertrek” of ”Het roer om”? Ik heb het wel eens een keer gezien, in deze aflevering ging een echtpaar naar Frankrijk en ze spraken ongeveer net zoveel Frans als ik dat doe, dat is vrij weinig. De volgende dag gaan ze naar de bakker om stokbrood te halen. Je raad het al, ze hebben geen idee hoe het heet. De Nederlander zegt: S’il vos plait stokbrood? En de bakker denkt, wat? De Nederlander begint harder te praten, STOKBROOD s’il vos plait. De bakker wijst allerlei dingen aan, maar nee ze komen er niet uit. De Nederlander zegt het weer, en begint overdreven te articuleren: STOKBROOD, met grote handgebaren. De bakker zegt: oh tu vieux dire baguette?
De Nederlander denkt, wat een domme bakker, hoevaak heb ik het moet zeggen 😉 ze werken ook niet echt mee zeg hier in het dorpje. Wat denk jij? Is de bakker niet goed voorbereid of hadden deze mensen misschien even moeten kijken hoe stokbrood in het Frans heet?
Voor de Covid pandemie waren mijn man en ik in Etosha, dat is een wildpark in Afrika. Je mag hier zelf met je auto naar binnen rijden en er staan borden aan het begin van het park met regels. Dit National park behoort tot de grootste parken van Afrika, je kunt je dus voorstellen dat je een beetje aan je lot over bent gelaten en goed de regels moet volgen. Wanneer je het park binnengaat zie je grote foto’s met olifanten die met hun billen op de motorkap van een auto zitten. Deze zijn hier opgehangen als waarschuwing om niet te dichtbij de olifanten te komen. Als toerist begrijp je dit (als het goed is) en let je goed op deze regels, want het is gevaarlijk en we zijn in hun gebied. Toch is dat met onze honden vaak anders. We verwachten vaak van onze honden dat ze zich houden en aanpassen aan ons. Aan wat wij leuk vinden. Onze honden hebben een enorm groot aanpassingsvermogen, ze zijn perfect als een kameleon om zich aan te passen. Maar wanneer we heel veel van ze vragen, meer dan ze aankunnen en zij zich daarin ook proberen aan te passen, terwijl dat niet lukt, ontstaan er hulpvragen bij onze hond. Deze hulpvragen uiten zich in wat wij vaak zien als ”ongewenst gedrag”.
”Ze kunnen niet praten he? Dat zou een stuk makkelijker zijn”. Zeggen baasjes regelmatig over hun hond. Of als ik aan kinderen vraag: ”vraag je wel eens aan ”Bella” of jullie haar mogen aaien?” Dan kijken ze me vaak lachend aan en zeggen: ”Nee! Ze kan toch niet praten!” Vraag jij je wel eens af: wat denkt mijn hond?
Soms lijkt het mij ook superleuk als er wolkjes boven hun hoofd verschijnen met degene wat ze op het moment ruiken, hoe tof zou dat zijn :). Maar wist je dat onze honden continue met ons communiceren? Volgens wetenschappers hebben onze honden het leervermogen van een peuter van 2 jaar, met alle daarbij behorende emoties. Ze geven het aan als ze iets spannend vinden, leuk, als ze iets moeilijk vinden, als ze willen eten of hun waterbak bijna leeg is. Ze geven het aan als ze op straat een beetje onzeker worden. Ze geven het ook aan of ze wel of juist niet geaaid willen worden. Ze vertellen ons dat ze liever nog niet naar buiten willen, maar nog even een paar minuten nodig hebben voordat de deur opengaat. Ze geven het ook wanneer wijzelf te druk zijn of te enthousiast over iets en ze daar niet mee om kunnen gaan.
Ze geven het aan als ze niet goed slapen, als ze zich niet fit voelen, of als ze juist heel blij zijn, ook als ze ”te” blij zijn en onze hulp nodig hebben om dat een beetje weer terug binnen de perken te krijgen. Onze honden vertellen ons zo ontzettend veel. De vraag is dus niet: wat denkt mijn hond? Maar luisteren wij naar ze? Misschien kun jij wel wat hulp gebruiken om naar je hond te luisteren of om jullie band beter te maken. Of misschien gaat het al heel goed, maar wil je kijken waar er ruimte is voor verbetering. Ik help je graag hiermee.